 Wysłany: Śro 23:14, 17 Paź 2007 Temat postu: Skrzydlata Proza |
|
| Troszkę mojej twórczości związanej z moją pasją - fantastyką ^^
Jest to opis postaci którą odgrywałem - półorka Dagonena 
Zapraszam do czytania i komentowania ^^ Gdy dojrzałem go w walce do przyjaciół mych i kompanów rzekłem - temu odmieńcowi łeb urwę sam i niechybi ktoś tknie go przedemną, a oczy kamieniem węgielnym wypalę - kły jego jak moje łokcie, obwieszony jakimś świecącym szajsem od łba aż do kostek. Targał za sobą drąg jaki, długości nogi mojej z kulą kolczastą na końcu, miast jak bogowie przykazali z normalnym ostrzem nasadzanym. Skurczybyk głowę odmnie dłuższy, a szeroki jak dwóch moich. Sakwę miał, pamiętam, na podorędziu, starą i byle jak posszywaną. Gdy stanąłem naprzeciwko jego dojrzałem nóż za pazuchą, rzeźniczy jakoby, blask wypolerowanej, drewnianej rączki oślepił mnie na chwilę. Ale to oślepienie było niczym w porównaniu z kaskadą światła która zalała moje oczy przez te jego świecidełka. Sygnety, medaliony, kości, totemy, amulety, bransolety i kamienie. Babka moja mawiała że na północy, w podzięce za łagodną zimę ozdabiają drzewa takim gównem. Od raza mi się skojarzyło. Ale wracając do tamtej chwili... wyciągnąłem mój miecz i pomknąłem w stronę zielonego. Zbroi ciężkiej na sobie nie miał, jeno skórzaną, ćwiekowaną kurtę i naramienniki. A spodnie jego jak dwa połączone ze sobą worki, wyjęte z koszmaru szalonego krawca. Skierował swe wielkie ślepia na mnie i uniósł broń w oczekiwaniu. A ja biegłem, rozpędzony i z całym impetem ciąłem go w korpus. No i nie do wiary, zdołał sparować cios trzonem tej jego maczugi. Uniknąłem ciosu jego jeno szczęściem, umknąłem przed kolcami rzucając się w bok. Upadłem. Zielony podszedł bliżej. Nie ruszałem się. Wyjął nóż i chcąc najpewniej odciąć mi uszy pochylił się. I dziabnąłem go, sztylet miałem, mag znajomy wlał na niego butelczynę czarnego śmierdzidła. Powinien paść. Ale nie padł. Tylko od tych jego świecidełek zaczął bić blask. Wstałem i zacząłem zwiewać, a on z okrzykiem za ustach, rozjuszony odrzucił maczugę i ruszył za mną. Czułem jego śmierdzący oddech za sobą. I chwyciły mnie te łapska, powaliły i przydusiły. Potem pamiętam jeszcze jego but. Stalowe klamry, wzmacniany żelazem czubek. Diabelnie dobra rzecz... |
|
